Zo mooi gemaakt!
Als ik naar de natuur kijk kan ik niet anders concluderen dan dat het intelligent ontworpen is, zo mooi en zo knap als het in elkaar zit. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar een pauw:
Wat bedoel ik precies met 'digitaal'? Om dat te begrijpen, moet je een klein beetje snappen hoe een computer werkt. Vroeger telde men op de vingers. Het Latijnse woord 'digitus' betekent vinger. Digitaal betekent dus eigenlijk zoiets als 'met de vingers'. Het gaat om gehele getallen (1, 2, 3, 4, ...), dus stapjes en niet geleidelijk (traploos). De plaatjes en letters die je hier op je beeldscherm ziet bestaan uit puntjes, de posities en kleuren van die puntjes worden in de computer als getallen opgeslagen en berekend. Een aantal puntjes samen hebben dan een vorm die wat voor ons betekent; bijvoorbeeld de puntjes in deze zin vormen samen letters en die letters hebben samen de betekenis van deze woorden, door mij bedacht en ingevoerd. Eén letter wordt in de computer opgeslagen als een code; een reeks tekens met verschillende waarden. Die waarden gaan niet geleidelijk in elkaar over, maar verschillen van elkaar met vaste waarden. Een computer kan wel miljoenen verschillende kleuren opslaan, maar het gaat nog steeds met stapjes; tussen twee opeenvolgende kleuren zit niet nog een kleur. Een programmeur kan die kleuren en letters op de juiste plaats op het scherm laten terechtkomen door een programma te schrijven. De codes die gebruikt worden om een plaatje te beschrijven zeggen ons als leek niets, maar het plaatje dat door die codes op het scherm geplaatst wordt herkennen we meestal wel.

De precieze overgang van de kleuren is niet eenvoudig te verklaren door evolutie. De dikte van de laagjes neemt over de lente van één baardje toe én af. En dat gebeurt bij duizenden baardjes precies op de goede plek. Het gaat dus niet geleidelijk, maar met stapjes, zoals bij computerprogramma's. Dat is digitale informatie en dat ontstaat niet zomaar. Daar is een programmeur voor nodig. De overgang van de ene kleur naar de andere, van het ene baardje op het andere is plotseling en gaat volgens een 'bouwplan'. Dat staat zo geprogrammeerd in de genen van de pauw. Als je gelooft dat dit door een reeks toevallige gebeurtenissen zomaar ontstaan is, dan heb je echt een heel groot geloof. Het ligt veel meer voor de hand dat er Iemand geweest is Die dit zo heeft geprogrammeerd. In de genetische informatie van de pauw zit een code, op zichzelf onherkenbaar, tenzij je weet wat die code betekent; het is een taal die door ingewikkelde moleculaire 'machines' vertaald wordt naar een veer met prachtige vormen en kleuren die wij kunnen zien met onze ogen en hersenen die op zich weer gevormd zijn door een programma dat zo is geschreven dat wij van die kleuren en vormen kunnen genieten!
Er is een gigantische hoeveelheid informatie nodig om maar één zón veer te maken, laat staan een hele pauw. Hoe dit spontaan ontstaan zou kunnen zijn is een raadsel. Probeer het je maar eens voor te stellen, al die details. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de ogen, de oren, de hersens, het spijsver- teringsproces, de mogelijkheid om zichzelf voort te planten, het gedrag van de pauw en nog vele andere kenmerken. Het is al een serieuze uitdaging voor een evolutionist om voor het ontstaan van de gehele pauw een logische opeenvolging van mutaties en selecties te verzinnen, laat staan dat hij of zij kan bewijzen, of zelfs maar aannemelijk maken, dat het ooit echt zo gegaan is. We vinden nergens in de geschiedenis, of in het zogenaamde 'fossielen- bestand' een direct bewijs voor de veronderstelde reeks (ketting of aaneenschakeling) van 'stappen' die geleid zouden hebben tot de huidige pauw.

Zo'n 200 veren, waarvan er ongeveer 170 een 'oog' hebben en ongeveer 30 een T-vorm. Perfect gevormd, geplaatst en stuk voor stuk precies de goede lengte. De T-veren zijn zo gevormd dat de ogen er precies tussen passen. De pauw kan de veren uitvouwen in een waaiervorm met een ronde lijst van donkere T-veren en dan kan hij er ook nog een apart geluid mee maken door ze te laten trillen. Daarvoor heeft hij speciale spieren in zijn achterwerk.
Een argument dat door evolutionisten vaak gebruikt wordt is 'seksuele selectie'. Een mooiere pauwmeneer zou eerder uitgekozen worden door een pauwmevrouw. Dat verklaart mogelijk waarom de mooiste pauwen zouden overleven, maar het verklaart bij lange na niet hoe ze ooit ontstaan zijn! En denk eens aan mussen. Die zijn niet zo mooi als pauwen en toch vinden ze elkaar. Om te overleven zijn al die grote lange veren zelfs lastig; ze kunnen lang niet zo makkelijk wegkomen als een vogel die niet zo'n lange staart heeft. Het is moeilijk voor te stellen hoe al deze schoonheid zou kunnen blijven bestaan, laat staan dat het vanzelf zou zijn óntstaan. De voor evolutie onnodige (toegevoegde) schoonheid is bewijs voor een creatieve Schepper. Schoonheid is niet nodig om te overleven en de mate van schoonheid in de pauw is zo groot. De hele waaier is een prachtig plaatje met een zeer gedetailleerde weergave, bestaande uit ongeveer 2 miljard kleine segmentjes. Dat is een plaatje van 2000 megapixels met een verbazingwekkend precies patroon. Dit totaalplaatje zit niet zo opgeslagen in de genen van de pauw, maar is het eindresultaat van alle instructies om de vogel 'op te bouwen' van één enkele cel, via een klein schattig kuikentje, naar een volwassen pauwmeneer. Tijdens de groei moeten de dikten van de keratinelaagjes precies op het juiste moment veranderen om die specifieke vorm en kleur te krijgen. De code die verantwoordelijk is voor dit proces moet duizenden eenheden (chemische letters) bevatten. Is het niet heel voor de hand liggend dat dit prachtige beest door onze Schepper gemaakt is om ons te behagen? Laten we ons vol verwondering verbazen over dit prachtige kunstwerk!
Bombardeerkever

Oog voor detail


Probeer je eens voor te stellen: een helikopter die zichzelf voortplant, ondersteboven onder een brug kan hangen of even tegen de zijkant van een wolkenkrabber parkeert, zelfstandig brandstof tankt wanneer het nodig is (water bijvoorbeeld, lekker goedkoop), met het grootste gemak 180 graden draait en de andere kant op vliegt, zichzelf repareert en voor vervangende onderdelen zorgt. Wie zoiets ooit gaat ontwerpen moet wel heel erg slim zijn...
"Eenvoudige bacteriën"
Het leven zou begonnen zijn met 'eenvoudige' bacteriën. Maar zijn ze eigenlijk wel zo 'eenvoudig'? Er is niets eenvoudigs aan de bacteriën die we nu kennen. Er wordt wel eens een voorstelling gemaakt van het ontstaan van de eerste bacterie, maar daarbij moet je zoveel dingen aannemen dat het wederom een volkomen fictief verhaal wordt, zonder enige vorm van bewijs.
Een volledig functionele organische motor. Slim en perfect gemaakt door de Architect van al het leven. Je kunt op YouTube een aantal simulaties van deze wonderlijke motors vinden. Enkele voorbeelden van deze 'moleculaire motors' vind je hieronder. Drie filmpjes van het flagellum en een simulatie van ATP synthase, de energiebron van onze cellen:
In de cel

Ondanks dat we heel veel weten over cellen en DNA is het nog steeds niet precies bekend hoe bijvoorbeeld een ei een kip wordt. In 1953 publiceerden Watson en Crick voor het eerst een verhandeling over het DNA. Sindsdien is er heel veel onderzoek naar gedaan. We weten nu dat het DNA bestaat uit een soort ladder van chemische elementen die op een bepaalde manier gecodeerd zijn. Er zijn startcodes, stopcodes en 'paragrafen' met 'tekst' die benodigde bouwstenen van ons lichaam beschrijven. Eerst dacht men dat maar een deel van het DNA daadwerkelijk gebruikt werd, maar men ontdekt steeds meer functies binnen deze lange draden met informatie. DNA wordt opgerold in de cel en bovenop die opgerolde draden DNA zit nog weer extra codes, die bepaalde ervaringen van moeder op kind overdragen. De groeiende wetenschap van hoe het allemaal in elkaar zit, wekt steeds meer verwondering over het meesterschap dat het heeft voortgebracht. Sterker nog: hoe meer we ervan weten, hoe moeilijker het wordt om te blijven geloven in een evolutionaire afstamming.

We weten nu wel een heleboel, maar toch is het nog steeds een raadsel hoe het lichaam precies weet waar al die vervaardigde bouwstenen naar toe moeten. Er zijn ondertussen al veel aanwijzingen dat de oplossing in het zogenaamde 'junk DNA' (afval-DNA) moet zitten. Die delen van het DNA zijn zo genoemd omdat het nergens voor leek te coderen; er worden in ieder geval geen elementaire bouwstoffen in beschreven en het lijkt alsof er geen functie voor is. Maar van veel delen heeft men ondertussen vastgesteld dat het wel degelijk een functie heeft bij de ontwikkeling van bepaalde organen. Bepaalde delen met herhalingen lijken als een soort timer te werken. Van een aantal delen is ondertussen vastgesteld dat ze regelen waar bepaalde organen moeten komen.
Het DNA lijkt dus op een soort bibliotheek waarin je hele lijf beschreven staat, inclusief de instructies voor hoe en wanneer bepaalde delen in elkaar gezet moet worden. Maar dan nog blijft de vraag hoe de cel 'weet' wat hij met die informatie en de resulterende producten moet doen.
Een complete fabriek

Geloofwaardig maken
Kijkend naar Animal Planet of National Geografic Channel, krijg je wel eens van die prachtige computeranimaties te zien, waarin de ontwikkeling van een embryo of de veronderstelde ontwikkeling van een 'eenvoudig' beest naar een 'meer complex' beest gevisualiseerd wordt. Hierbij wordt eigenlijk wel erg makkelijk over de enorme complexiteit van een cel heen gewalst. Heel vluchtig krijg je dan een mooie vloeiende overgang te zien van één cel naar twee cellen, alsof het niets voorstelt. Het gebeurt toch continu? Het lijkt zo eenvoudig: dat er ooit, ergens in de oersoep zomaar een paar chemische stoffen bij elkaar kwamen en er ontstond een cel. Het lijkt wel of het allemaal voorbestemd is; de atomen zoeken elkaar gewoon op.Al die ingewikkelde machines met informatiestromen, decodering van boodschappen, beveiliging en duplicatie van informatie, prefabricage van de benodigde onderdelen, die vervolgens via een ingewikkeld transportsysteem precies op de goede plek terecht komen, alwaar gigantisch complexe structuren verrijzen die op zichzelf weer allerlei onmisbare taken verrichten en hun eigen informatiesysteem in stand houden... Dat kan niet allemaal zonder invloed van buitenaf tot stand gekomen zijn. Ik moet gewoon geloven in een Schepper.
>
Hier volgen een paar plaatjes van meesterwerken uit mijn directe omgeving:
(Klik erop voor een grotere versie)