Zo mooi gemaakt!
Als ik naar de natuur kijk kan ik niet anders concluderen dan dat het intelligent ontworpen is, zo mooi en zo knap als het in elkaar zit. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar een pauw:
Wat bedoel ik precies met 'digitaal'? Om dat te begrijpen, moet je een klein beetje snappen hoe een computer werkt. Vroeger telde men op de vingers. Het Latijnse woord 'digitus' betekent vinger. Digitaal betekent dus eigenlijk zoiets als 'met de vingers'. Het gaat om gehele getallen (1, 2, 3, 4, ...), dus stapjes en niet geleidelijk (traploos). De plaatjes en letters die je hier op je beeldscherm ziet bestaan uit puntjes, de posities en kleuren van die puntjes worden in de computer als getallen opgeslagen en berekend. Een aantal puntjes samen hebben dan een vorm die wat voor ons betekent; bijvoorbeeld de puntjes in deze zin vormen samen letters en die letters hebben samen de betekenis van deze woorden, door mij bedacht en ingevoerd. Eén letter wordt in de computer opgeslagen als een code; een reeks tekens met verschillende waarden. Die waarden gaan niet geleidelijk in elkaar over, maar verschillen van elkaar met vaste waarden. Een computer kan wel miljoenen verschillende kleuren opslaan, maar het gaat nog steeds met stapjes; tussen twee opeenvolgende kleuren zit niet nog een kleur. Een programmeur kan die kleuren en letters op de juiste plaats op het scherm laten terechtkomen door een programma te schrijven. De codes die gebruikt worden om een plaatje te beschrijven zeggen ons als leek niets, maar het plaatje dat door die codes op het scherm geplaatst wordt herkennen we meestal wel.
Kleuren worden in de
natuur meestal
veroorzaakt door pigment. Dat is een stof die een kleur geeft. Pigmenten komen voor in de cellen van planten of
dieren. Bijna alle cellen aan het oppervlak van je huid bevatten pigment, ook je ogen en je haar. Mensen of dieren
die geen pigment bevatten worden albino genoemd. Maar bij de veer van een pauw gaat het anders. Als je naar
gebroken glas kijkt, zie je op het breukvlak allemaal kleuren. Dat komt omdat er kleine verschillen zitten in de
hoek waaronder het licht door die vlakjes heen schijnt. Het licht wordt dan ook 'gebroken'. Dat gebeurt ook bij de
veren van deze vogel. Bij een stukje glas is de lichtbreking zodanig dat je willekeurige patronen ziet. Bij een
olievlek gaat de overgang van de ene kleur naar de andere in de volgorde die we ook in een regenboog zien, bij de
pauwenveer gaat het volgens een specifiek patroon.De precieze overgang van de kleuren is niet eenvoudig te verklaren door evolutie. De dikte van de laagjes neemt over de lente van één baardje toe én af. En dat gebeurt bij duizenden baardjes precies op de goede plek. Het gaat dus niet geleidelijk, maar met stapjes, zoals bij computerprogramma's. Dat is digitale informatie en dat ontstaat niet zomaar. Daar is een programmeur voor nodig. De overgang van de ene kleur naar de andere, van het ene baardje op het andere is plotseling en gaat volgens een 'bouwplan'. Dat staat zo geprogrammeerd in de genen van de pauw. Als je gelooft dat dit door een reeks toevallige gebeurtenissen zomaar ontstaan is, dan heb je echt een heel groot geloof. Het ligt veel meer voor de hand dat er Iemand geweest is Die dit zo heeft geprogrammeerd. In de genetische informatie van de pauw zit een code, op zichzelf onherkenbaar, tenzij je weet wat die code betekent; het is een taal die door ingewikkelde moleculaire 'machines' vertaald wordt naar een veer met prachtige vormen en kleuren die wij kunnen zien met onze ogen en hersenen die op zich weer gevormd zijn door een programma dat zo is geschreven dat wij van die kleuren en vormen kunnen genieten!
Er is een gigantische hoeveelheid informatie nodig om maar één zón veer te maken, laat staan een hele pauw. Hoe dit spontaan ontstaan zou kunnen zijn is een raadsel. Probeer het je maar eens voor te stellen, al die details. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de ogen, de oren, de hersens, het spijsver- teringsproces, de mogelijkheid om zichzelf voort te planten, het gedrag van de pauw en nog vele andere kenmerken. Het is al een serieuze uitdaging voor een evolutionist om voor het ontstaan van de gehele pauw een logische opeenvolging van mutaties en selecties te verzinnen, laat staan dat hij of zij kan bewijzen, of zelfs maar aannemelijk maken, dat het ooit echt zo gegaan is. We vinden nergens in de geschiedenis, of in het zogenaamde 'fossielen- bestand' een direct bewijs voor de veronderstelde reeks (ketting of aaneenschakeling) van 'stappen' die geleid zouden hebben tot de huidige pauw.
Een waar meesterwerk!Zo'n 200 veren, waarvan er ongeveer 170 een 'oog' hebben en ongeveer 30 een T-vorm. Perfect gevormd, geplaatst en stuk voor stuk precies de goede lengte. De T-veren zijn zo gevormd dat de ogen er precies tussen passen. De pauw kan de veren uitvouwen in een waaiervorm met een ronde lijst van donkere T-veren en dan kan hij er ook nog een apart geluid mee maken door ze te laten trillen. Daarvoor heeft hij speciale spieren in zijn achterwerk.
Een argument dat door evolutionisten vaak gebruikt wordt is 'seksuele selectie'. Een mooiere pauwmeneer zou eerder uitgekozen worden door een pauwmevrouw. Dat verklaart mogelijk waarom de mooiste pauwen zouden overleven, maar het verklaart bij lange na niet hoe ze ooit ontstaan zijn! En denk eens aan mussen. Die zijn niet zo mooi als pauwen en toch vinden ze elkaar. Om te overleven zijn al die grote lange veren zelfs lastig; ze kunnen lang niet zo makkelijk wegkomen als een vogel die niet zo'n lange staart heeft. Het is moeilijk voor te stellen hoe al deze schoonheid zou kunnen blijven bestaan, laat staan dat het vanzelf zou zijn óntstaan. De voor evolutie onnodige (toegevoegde) schoonheid is bewijs voor een creatieve Schepper. Schoonheid is niet nodig om te overleven en de mate van schoonheid in de pauw is zo groot. De hele waaier is een prachtig plaatje met een zeer gedetailleerde weergave, bestaande uit ongeveer 2 miljard kleine segmentjes. Dat is een plaatje van 2000 megapixels met een verbazingwekkend precies patroon. Dit totaalplaatje zit niet zo opgeslagen in de genen van de pauw, maar is het eindresultaat van alle instructies om de vogel 'op te bouwen' van één enkele cel, via een klein schattig kuikentje, naar een volwassen pauwmeneer. Tijdens de groei moeten de dikten van de keratinelaagjes precies op het juiste moment veranderen om die specifieke vorm en kleur te krijgen. De code die verantwoordelijk is voor dit proces moet duizenden eenheden (chemische letters) bevatten. Is het niet heel voor de hand liggend dat dit prachtige beest door onze Schepper gemaakt is om ons te behagen? Laten we ons vol verwondering verbazen over dit prachtige kunstwerk!
Bombardeerkever
De ongeveer 1,5 cm grote
'bombardeerkever' is zo genoemd omdat hij chemicaliën mengt, die hij middels een explosie kan afvuren op een
belager. Hij heeft daarvoor twee richtbare buisjes in zijn achterwerk. Iemand die erdoor geraakt werd zei dat het
aanvoelde als kokend water. De explosie zou op zich krachtig genoeg zijn om de kever op te blazen, maar dag
gebeurt niet. Waarom? Men heeft met behulp van slowmotion films kunnen vaststellen dat het eigenlijk 1000 kleine
explosies zijn die zo snel achter elkaar komen dat wij ze horen als één knal. Daarom blijft het kevertje heel.
Zo'n mechanisme wordt ook wel eens 'onherleidbaar complex' genoemd, omdat elk onderdeel ervan alleen maar nuttig
is in samenwerking met de andere onderdelen. Net als een muizenval. Haal je één onderdeel weg, dan werkt hij niet
meer. Bij de woorden 'onherleidbaar complex' gaan bij een aantal evolutionistisch denkende wetenschappers gelijk
de nekharen overeind staan. Het argument is dan: "dat een mechanisme nú onherleidbaar complex is, wil nog niet
zeggen dat het altijd zo geweest is". Men houdt dan vast aan het geloof dat er genoeg tijd geweest is voor een
geleidelijke verbetering van het systeem, van eenvoudige samenwerkende onderdelen tot de huidige zeer specifiek
complexe staat. Deze ontwikkeling is tot nu toe in systemen als bijvoorbeeld het oog, met de zenuwen en connecties
naar de hersenen, volkomen fictief. Dat er wezens zijn met 'eenvoudiger kijkmechanismen', wil nog niet zeggen dat
wij daarvan afstammen. Overigens zijn er vele verschillende soorten ogen, van slechts enkele lichtgevoelige cellen
tot uiterst complexe facet-ogen. De visuele organen zouden dan verschillende ontwikkelingen doorgemaakt hebben.
Het 'ontstaan' van elk van die variaties blijft pure speculatie. De meest logische conclusie blijft nog altijd dat
al die complexe organismen intelligent ontworpen zijn en zich daarna door natuurlijke selectie zijn gaan aanpassen
aan de omgeving waarin ze terecht kwamen. Sommige systemen moesten daarbij veel inleveren, anderen iets minder.
Maar er is nooit bewezen dat er meer informatie bij kwam, waardoor een systeem meer functionaliteit kreeg; alleen
aanpassing aan het milieu en gelijk blijven of vermindering van de totale functionaliteit is waargenomen.Oog voor detail
Op de Engelse Wikipedia site
staat een
heel stuk over de evolutie van het oog, waarbij zonder blikken of blozen wordt beweerd dat het ontstaan van het
oog, vanuit het eerste oog (540 miljoen jaar geleden), nu 'breed geaccepteerd' is op basis van overeenkomsten in
anatomie en genen. Breed geaccepteerd? Ja, onder mensen die het graag willen geloven. Vervolgens komt er een mooi
wetenschappelijk klinkend verhaal over hoe dat dan eventueel zou moeten zijn gegaan, compleet met indrukwekkende
plaatjes van de verschillende stadia van ontwikkeling. Maar gaat er dan niet een lampje branden als je in dat
verhaal geen enkel bewijs ziet? Het enige 'bewijs' dat aangehaald wordt, is overeenkomst in bouw en materiaal.
Maar een architect kan toch hetzelfde ontwerp en dezelfde materialen zo vaak gebruiken als hij wil?
Overeenkomstige kenmerken in gebouwen laten juist zien dat daar waarschijnlijk dezelfde architect achter zit. Laat
je niet voor de gek houden. Er is naast deze veronderstellingen geen enkel bewijs dat er een spontane ontwikkeling
is geweest van een eenvoudig naar een complex oog.
Een Apache helikopter is
een heel
complex apparaat. Maar een 'gewone' huisvlieg zit vele malen ingewikkelder in elkaar dan een Apache helikopter.
Hij doet zijn eigen berekeningen voor het opstijgen, landen en navigeren, verzamelt zijn eigen brandstof en gaat
daar ook heel efficiënt mee om. Vraag maar eens aan het beste team van professoren en doctoren in de biologie, om
zo'n klein, 'eenvoudig' diertje een keer uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten. Elk onderdeeltje
losmaken, apart leggen, sorteren en classificeren. Daarna weer alle onderdeeltjes op de goede plek monteren en
volledig werkend door de huiskamer laten vliegen... Absurd natuurlijk, maar een aantal van diezelfde knappe koppen
zullen wel durven beweren dat zo'n wonder van techniek spontaan kan ontstaan. Je hebt alleen maar de juiste
componenten nodig (water, zuurstof, koolstof) en een heleboel tijd en het wonder zal geschieden... in hun
dromen.
Probeer je eens voor te stellen: een helikopter die zichzelf voortplant, ondersteboven onder een brug kan hangen of even tegen de zijkant van een wolkenkrabber parkeert, zelfstandig brandstof tankt wanneer het nodig is (water bijvoorbeeld, lekker goedkoop), met het grootste gemak 180 graden draait en de andere kant op vliegt, zichzelf repareert en voor vervangende onderdelen zorgt. Wie zoiets ooit gaat ontwerpen moet wel heel erg slim zijn...
"Eenvoudige bacteriën"
Het leven zou begonnen zijn met 'eenvoudige' bacteriën. Maar zijn ze eigenlijk wel zo 'eenvoudig'? Er is niets eenvoudigs aan de bacteriën die we nu kennen. Er wordt wel eens een voorstelling gemaakt van het ontstaan van de eerste bacterie, maar daarbij moet je zoveel dingen aannemen dat het wederom een volkomen fictief verhaal wordt, zonder enige vorm van bewijs.
Veel
ééncellige organismen hebben één of meer zweepstaartjes (flagella). Zo'n flagellum is
eigenlijk een piepklein motortje dat bij sommige bacteriën wel 100.000 omwentelingen per minuut haalt. De
onderdelen van deze motortjes zijn daadwerkelijk vergelijkbaar met onderdelen van een door mensen gemaakte motor.
Ze hebben een stator, rotor, aandrijfas, propeller en zelfs een cardanas. Ze werken op een soort protonenbatterij
en draaien nagenoeg verliesloos. Ze draaien linksom en rechtsom even hard, kunnen in een kwartslag stoppen en met
dezelfde snelheid de andere kant op draaien. Ook dit wondertje is onherleidbaar complex. De onderdelen kunnen niet
zonder elkaar. Waar evolutionisten dan vaak mee komen is dat er wel degelijk moleculaire machines zijn die gebruik
maken van een gedeelte van de onderdelen van de zweepstaart van een bacterie. Maar wat ze gemakshalve 'vergeten'
is dat het zelfstandig goed functioneren van een aantal componenten van het geheel, absoluut geen bewijs is dat
het kleinere aantal onderdelen een 'voorloper' is van het grotere geheel. Je zou net zo goed kunnen beargumenteren
dat het minder complexe mechanisme afstamt van het flagellum. Een auto rijdt best zonder zijn lichten, dak, ramen,
bumpers, motorkap en spiegels. Hij rijdt zelfs nog zonder banden en versnelling; het gaat alleen niet zo lekker
meer. Een mens kan ook wel leven zonder armen, benen, neus, oren, ogen en haar. Hij moet dan alleen geholpen
worden met eten en naar de w.c. gaan. Levende organismen kunnen best wel wat onderdelen missen. Het is evenwel
onmogelijk om alle stadia van losse chemische elementaire bouwstenen tot volledig functionele, reproducerende cel
alleen al te bedenken, laat staan dat het spontaan zou zijn gevormd. Een volledig functionele organische motor. Slim en perfect gemaakt door de Architect van al het leven. Je kunt op YouTube een aantal simulaties van deze wonderlijke motors vinden. Enkele voorbeelden van deze 'moleculaire motors' vind je hieronder. Drie filmpjes van het flagellum en een simulatie van ATP synthase, de energiebron van onze cellen:
In de cel
Ondanks dat we heel veel weten over cellen en DNA is het nog steeds niet precies bekend hoe bijvoorbeeld een ei een kip wordt. In 1953 publiceerden Watson en Crick voor het eerst een verhandeling over het DNA. Sindsdien is er heel veel onderzoek naar gedaan. We weten nu dat het DNA bestaat uit een soort ladder van chemische elementen die op een bepaalde manier gecodeerd zijn. Er zijn startcodes, stopcodes en 'paragrafen' met 'tekst' die benodigde bouwstenen van ons lichaam beschrijven. Eerst dacht men dat maar een deel van het DNA daadwerkelijk gebruikt werd, maar men ontdekt steeds meer functies binnen deze lange draden met informatie. DNA wordt opgerold in de cel en bovenop die opgerolde draden DNA zit nog weer extra codes, die bepaalde ervaringen van moeder op kind overdragen. De groeiende wetenschap van hoe het allemaal in elkaar zit, wekt steeds meer verwondering over het meesterschap dat het heeft voortgebracht. Sterker nog: hoe meer we ervan weten, hoe moeilijker het wordt om te blijven geloven in een evolutionaire afstamming.
De enorme hoeveelheid informatie in
het DNA is moeilijk voor te stellen, maar als je een vergelijking wilt maken kun je dat doen met boeken of
computerprogramma's. Het aantal 'letters' in al het DNA in een enkele cel is vergelijkbaar met ongeveer 800
statenbijbels, 6000 romans, 3 Gigabites aan software of 57.600 uur (dat is ruim 6,5 jaar!) continu gesproken
tekst. (Dat is om precies te zijn 800x de King James bijbel, voorgelezen door Alexander Scourby ;-) We weten nu wel een heleboel, maar toch is het nog steeds een raadsel hoe het lichaam precies weet waar al die vervaardigde bouwstenen naar toe moeten. Er zijn ondertussen al veel aanwijzingen dat de oplossing in het zogenaamde 'junk DNA' (afval-DNA) moet zitten. Die delen van het DNA zijn zo genoemd omdat het nergens voor leek te coderen; er worden in ieder geval geen elementaire bouwstoffen in beschreven en het lijkt alsof er geen functie voor is. Maar van veel delen heeft men ondertussen vastgesteld dat het wel degelijk een functie heeft bij de ontwikkeling van bepaalde organen. Bepaalde delen met herhalingen lijken als een soort timer te werken. Van een aantal delen is ondertussen vastgesteld dat ze regelen waar bepaalde organen moeten komen.
Het DNA lijkt dus op een soort bibliotheek waarin je hele lijf beschreven staat, inclusief de instructies voor hoe en wanneer bepaalde delen in elkaar gezet moet worden. Maar dan nog blijft de vraag hoe de cel 'weet' wat hij met die informatie en de resulterende producten moet doen.
Een complete fabriek
De cel waar het DNA
zich in
bevindt bestaat uit honderden miljarden atomen, die samen een ingewikkelde fabriek vormen waarin allerlei
processen plaatsvinden. De cel heeft een centrale geheugenbank (het DNA dus) die heel precies gelezen en
gedecodeerd wordt, lopende banden met assemblagepersoneel waar prefabricatie en modulaire constructie plaatsvindt,
proceseenheden, inpak- en verzendafdelingen, robots die bestaan uit duizenden atomen met uitgebreide
driedimensionale vormen in honderdduizenden specifieke typen, efficiënte communicatiesystemen, kwaliteitscontrole
en reparatiemechanismen. De complexiteit van een cel is vele malen groter dan die van het grootste fabriekscomplex
dat wij als mensen ooit gemaakt hebben. En dan te bedenken dat die complexe fabriek zichzelf in een paar uur
helemaal kan kopiëren (tijdens de ontwikkeling van een baby 15000 cellen per minuut!), dat is dus inclusief het
DNA van 3 miljard letters per cel en alle machines om de informatie te verwerken! Wat een ontwerp! Dat het leven
in wezen bestaat uit codes (letters, zinnen, boeken vol informatie) is volledig in overeenstemming met de Bijbel,
waarin staat dat God alles schiep door te spreken (bijvoorbeeld Ps 33,9 - Want Hij sprak en het was er, Hij gebood
en het stond er). Door beschadigingen (mutaties) kunnen er soms dingen misgaan (kanker of misvormingen) en dat is
ook het enige wat we daadwerkelijk zien veranderen, dus het moet zo zijn dat God het oorspronkelijk goed gemaakt heeft.
Natuurlijk passen organismen zich aan wanneer ze in een andere omgeving komen, bijvoorbeeld van een warm naar een koud gebied,
maar dat is elleen maar meer bewijs voor een goed ontwerp.Geloofwaardig maken
Kijkend naar Animal Planet of National Geografic Channel, krijg je wel eens van die prachtige computeranimaties te zien, waarin de ontwikkeling van een embryo of de veronderstelde ontwikkeling van een 'eenvoudig' beest naar een 'meer complex' beest gevisualiseerd wordt. Hierbij wordt eigenlijk wel erg makkelijk over de enorme complexiteit van een cel heen gewalst. Heel vluchtig krijg je dan een mooie vloeiende overgang te zien van één cel naar twee cellen, alsof het niets voorstelt. Het gebeurt toch continu? Het lijkt zo eenvoudig: dat er ooit, ergens in de oersoep zomaar een paar chemische stoffen bij elkaar kwamen en er ontstond een cel. Het lijkt wel of het allemaal voorbestemd is; de atomen zoeken elkaar gewoon op.Al die ingewikkelde machines met informatiestromen, decodering van boodschappen, beveiliging en duplicatie van informatie, prefabricage van de benodigde onderdelen, die vervolgens via een ingewikkeld transportsysteem precies op de goede plek terecht komen, alwaar gigantisch complexe structuren verrijzen die op zichzelf weer allerlei onmisbare taken verrichten en hun eigen informatiesysteem in stand houden... Dat kan niet allemaal zonder invloed van buitenaf tot stand gekomen zijn. Ik moet gewoon geloven in een Schepper.
>
Hier volgen een paar plaatjes van meesterwerken uit mijn directe omgeving:
(Klik erop voor een grotere versie)
